دختری یتیم از آل محمد در شام (1)

محمدامین پورامینی

فراز و خرابه شام

پس از انتقال اهل‏بیت به شام، ایشان را در ویرانه‏اى جاى دادند که موجب وارد آمدن اذیت‏هاى فراوان به ایشان شد. عموم محدّثان و تاریخ نگاران از این مکان به عنوان مکانى یاد می‌کنند که تغییراتی را در پوست بدن ایشان پدید می‌آورد، سخنان برخى از ایشان را در این زمینه مى‏آوریم:

1. شیخ صدوق (م 381 ق) به سندش از فاطمه بنت على(س) نقل مى‏کند:

"ثمّ انّ یزید ـ لعنة الله علیه ـ أمر بنساء الحسین(ع)، فحبسن مع علىّ بن الحسین‏(ع) فى مجلس لایکنّهم من حرّ و لاقرّ، حتّى تقشرت وجوههم1؛ یزید دستور داد تا زنان کاروان حسینى را همراه على بن حسین در زندانى جاى دادند که آنان را از گرما و سرما حفظ نمى‏کرد؛ تا آنجا که پوست صورت ایشان دگرگون شد".

2. قاضى نعمان (م 363 ق) پس از ذکر گریه نمایشى یزید مى‏نویسد:

"و قیل انّ ذلک بعد أن أجلسهنّ فى منزل لا یکنّهنّ من برد و لا حرّ، فأقاموا شهراً و نصف، حتّى اقشرّت وجوههنّ من حرّالشّمس، ثمّ أطلقهم2؛ گفته شده: این کار یزید (گریه نمایشى او) پس از زمانى بود که او ایشان را در منزلى جاى داد که آنان را از سرما و گرما محافظت نمى‏کرد. آنان یک ماه و نیم در این وضع به سر بردند، تا آنکه پوست صورت ایشان از حرارت خورشید کنده شد و پس آن گاه اقدام به آزادى ایشان کرد".

3. ابن نما (م 645 ق) مى‏نگارد:

"واسکن فى مساکن لاتقیهنّ من حرّ و لا برد، حتّى تقشّرت الجلود، و سال الصّدید3؛ و آنان را در جاهایى قرار دادند که ایشان را از گرما و سرما نگاه نمى‏داشت؛ تا اینکه که پوست‏ها کنده و خون جراحات بدن سرازیر شد".

4. سید بن طاووس (م 664 ق) مى‏نویسد:

"ثمّ أمر (یزید) بهم الى منزل لا یکنّهم من حرّ و لا برد، فأقاموا فیه حتّى تقشّرت وجوههم4؛ یزید دستور داد تا آنان را در منزلى جاى دادند که ایشان را از گرما و سرما محافظت نمی‌کرد و آنان در آنجا اقامت داشتند؛ تا آنکه صورتشان پوست انداخت".

نیز همین مضمون را سید محمد بن ابى‏طالب آورده است.5

از برخى روایات استفاده مى‏شود که آن مکان به قدرى ویران بود که خطر زیر آوار قرار گرفتن اهل بیت را به همراه داشت.

صاحب بصارالدّرجات از امام صادق‏(ع) روایت مى‏کند که وقتى امام زین‏العابدین‏(ع) و همراهان را در آن خانه جاى دادند، بعضى از آنان گفتند: ما را در اینجا جاى دادند تا بر سرمان خراب شود، و ما کشته شویم.6

و همین مضمون را ابن شهرآشوب نیز آورده است.7

طبرى (امامى) از امام صادق‏(ع)چنین روایت مى‏کند:

"أُتى بعلى بن الحسین‏(ع)الى یزید بن معاویة و من معه من النّساء أسرى، فجعلوهم فى‏بیت و وکّلوا بهم قوماً من العجم لا یفهمون العربیّة، فقال بعض لبعض: انّما جعلنا فى‏هذا البیت لیهدم علینا، فیقتلنا فیه، فقال على بن الحسین(ع) للحرس بالرّطانة8: تدرون مایقول هؤلاء النّساء؟ یقلن کیت و کیت، فقال الحرس: قد قالوا انّکم تخرجون غداً و تقتلون! فقال علىّ بن الحسین‏(ع): کلاّ، یأبى اللّه ذلک، ثمّ أقبل علیهم یعلّمهم بلسانهم9؛ على بن حسین‏(ع) و زنان همراه را در حال اسارت به نزد یزید آوردند و آنان را در خانه‏اى قرار دادند و عده‏اى از عجم (رومیان) را که آشنایى با زبان عربى نداشتند، به نگهبانى واداشتند. برخى از اسیران اهل‏بیت رو به برخى دیگر کردند و گفتند: ما را در چنین خانه‏اى جاى داده‌اند تا بر سر ما خراب گردد و ما در زیر آوار کشته شویم. حضرت على بن حسین(ع) رو به نگهبانان کرد و با زبان رومى از ایشان پرسید: آیا مى‏دانید که این زنان چه مى‏گویند؟ آنان چنین مى‏گویند (و آن حضرت سخنانشان را نقل کرد!) نگهبانان گفتند: به ما گفته‏اند که شما را فردا از اینجا بیرون آورده و خواهند کشت! حضرت على بن‏حسین(ع) فرمود: نه، هرگز چنان نخواهد شد و خداوند نخواهد گذاشت که چنان کنند. آن‌گاه رو به ایشان کرد و با زبان ایشان به آموزش آنها پرداخت.

از مجموعه مطالبى که گفته شد، چند مطلب برداشت مى‏شود:

1. یزید به قصد وارد آوردن فشار روحى و جسمى، اهل‏بیت(ع) را در جایى بسیار نامناسب قرار داد که به هیچ وجه ایشان را از گرماى روز و سرماى شب محافظت نکند. اثر گرما بر بدن مطهر ایشان نمایان شد؛ به نحوى که پوست چهره ایشان دگرگون و خشک گردید و کنده شد، و از آنجا که آنان در این مکان تحت نظر بودند، در واقع آنجا برایشان زندان بود.

2. یزید قصد کشتن حضرت امام سجادّ(ع) و چه بسا دیگر اسیران را داشت؛ همان طور که از این روایت و دیگر روایات فهمیده مى‏شود، ولى تغییر شرایط سیاسى و اجتماعى، به واسطه سبب حضرت امام زین العابدین‏(ع) و حضرت زینب‏(س) و دیگر اسیران اهل‏بیت‏: مانع از اجراى این نقشه شد که همه اینها با اراده الهى انجام پذیرفت تا حجّت خداوند محفوظ ماند و سلسله حجّت‌های الهى استمرار یابد.

3. حضرت امام زین العابدین‏(ع)، با آنکه در شرایط دشوار به سر مى‏برد، از فرصت استفاده کرد و با زبان رومى اقدام به تعلیم و آموزش نگهبانان رومى ـ که از حقایق دین و واقعیت‏هاى روز چیزى نمى‏دانستند ـ کرد.

رقیة بنت الحسین‏(س)

یکى از مشکلات موجود در تاریخ به دست آوردن خبر در مورد رقیة بنت الحسین(س) است که ماجرایى بس حزن‏انگیز دارد.

قدیمى‏ترین منبعى که در این زمینه در دست است، کتاب کامل بهایى اثر شیخ عمادالدین حسن بن على بن محمد بن على طبرى آملى است. او که از معاصران خواجه نصیر طوسى است، کتاب را به دستور وزیر بهاءالدّین محمد، فرزند وزیر شمس الدین جوینى صاحب دیوان و حاکم اصفهان در دولت هولاکوخان نگاشته است و از این رو، به کامل‏بهایى شهرت یافته است. نام دیگر این کتاب کامل السّقیفه است. این کتاب در دو جلد و در مدت دوازده سال نگارش یافته و تاریخ پایان تألیف کتاب، سال 675 ق است. مؤلّف این کتاب آثار دیگرى چون: مناقب الطّاهرین، معارف الحقائق و اربعین البهائى از خود به یادگار گذاشته است.10 از مجموعه این آثار به خوبى مى‏توان فهمید که وى دانشمند شیعى و تاریخ نگارى متعهّد است.

عماد الدّین طبرى نیز ماجرا را به نقل از کتاب الحاویه نقل مى‏کند که متأسّفانه اثرى از این کتاب در دست نیست.

وی مى‏نویسد:

"در حاویه آمد که زنان خاندان نبوّت در حالت اسیرى، حال مردان که در کربلا شهید شده بودند بر پسران و دختران ایشان پوشیده مى‏داشتند و هر کودکى را وعده‏ها مى‏دادند که پدر تو به فلان سفر رفته است، باز مى‏آید؛ تا ایشان را به خانه یزید آوردند؛ دخترکى بود چهار ساله. شبى از خواب بیدار شد و گفت: پدر من حسین کجاست؟ این ساعت او را به خواب دیدم سخت پریشان. زنان و کودکان جمله در گریه افتادند و فغان از ایشان برخاست. یزید خفته بود، از خواب بیدار شد و حال تفحّص کرد. خبر بردند که حال چنین است، آن لعین در حال گفت که بروند و سر پدر او را بیاورند و در کنار او نهند. ملاعین سر بیاورده و در کنار آن دختر چهار ساله نهادند. پرسید: این چیست؟ ملاعین گفت: سر پدر تو است. آن دختر بترسید و فریاد برآورد و رنجور شد و در آن چند روز جان به حق تسلیم کرد".11

از نقل طبرى استفاده می‌شود که امام حسین‏(ع) دخترى چهار ساله داشت که در فراق پدر، در شام پرپر گردید؛ ولى از نام او سخنى به میان نیامده است و تاریخ نگاران پس از او نیز این جریان جانگداز را با اختلافى اندک و برخى اضافات که به زبان حال مى‏نماید، در کتاب‏هاى خود آورده‏اند:

1. ملاحسین کاشفى سبزوارى (م910ق) در کتاب روضة الشهداء12 به نقل از کتاب کنزالغرائب؛

2. شیخ فخرالدّین طریحى نجفى (م1085ق) در کتاب المنتخب؛13

3. سید محمدعلى شاه‏عبدالعظمى (م1334ق.) در کتاب الایقاد؛14

4. شیخ محمد هاشم بن محمد على خراسانى (م1352ق) در کتاب منتخب‏التّواریخ؛15

5. شیخ عباس قمى (م1359ق) در کتاب نفس‏المهموم‏16 و منتهى‏الآمال؛17

6. شیخ محمد مهدى حائرى مازندرانى در کتاب معالى‏السبطین؛18

برخى از ایشان نام "رقیه" را نیز ذکر کرده‌‏اند. شیخ محمد هاشم خراسانى در ضمن شمارش بانوان اسیر مى‏گوید:

"التاسعة: آن دخترى است که در خرابه شام از دنیا رحلت فرموده، و شاید اسم شریفش رقیه بوده و از صبایاى خود حضرت سیدالشّهدا(ع) بوده؛ چون مزارى که در خرابه شام است، منسوب است به این مخدّره، و معروف است به مزار "ست رقیّه".19

سید محمدعلى شاه‏عبدالعظمى در الایقاد آورده است:

"امام حسین‏(ع) را دخترى بود کودک که مورد علاقه وى بود و او نیز به پدر عشق مى‏ورزید. گفته شده است که نام وى رقیه و عمر وى سه سال بود. او که با اسیران در شام به سر مى‏برد، در فراق پدر شبانه روز گریه مى‏کرد و به او مى‏گفتند که پدرت در سفر است.20 تا آن‌گاه که شبى او را در خواب دید. وقتى که بیدار شد، به گریه شدیدى افتاد و مى‏گفت: پدرم را و نور چشمانم را بیاورید! اهل‏بیت‏(ع) هرچه کردند که او را آرام کنند، اثرى نبخشید، و بر گریه و زارى او اضافه گردید و در اثر گریه او، غم و اندوه اهل‏بیت شعله‌ور گردید، و آنان نیز به گریه افتادند. بر صورت خود زده و خاک بر سر خود ریخته و موها را پریشان ساختند. صداى ناله و گریه از هر سو برخاست، یزید ناله و گریه ایشان را شنید و گفت: چه خبر شده است؟ به او گفتند که دختر کوچک حسین، پدر را در خواب دیده است، از خواب برخاسته و او را طلب مى‏کند و گریه و فریاد برآورده است. یزید گفت: سر پدر را برایش ببرند و در برابرش قرار دهید تا آرام گیرد! چنان کردند و سر بریده را در حالى که در میان طبقى سر پوشیده نهاده بودند، در برابر وى قرار دادند. او که طبق را دید (فکر کرد برایش غذایى آورده‏اند) گفت: من پدرم را مى‏خواهم، نه غذا! گفتند: پدرت در آنجاست. پارچه را از روى آن برداشت، سرى را دید. گفت: این سر از آنِ کیست؟ گفتند: سر پدر تو است. سر را برداشت و به سینه‏اش چسباند و گفت: پدرم! چه کسى تو را با خون سرت خضاب کرد؟ بابا! چه کسى رگ‏هایت را برید؟ پدرم! چه کسى مرا در کودکى یتیم ساخت؟!... آن‌گاه لب‏ها را بر لب‏هاى پدر نهاد و گریه سر داد، تا از حال رفت. وقتى او را تکان دادند، دیدند که قالب تهى کرده است و جان به جان آفرین تسلیم نموده است. ناله‏هاى اهل‏بیت‏(ع) از هر سو به آسمان برخاست...".21

این جریان به همین شکل بر سر زبان‏هاست. سید شاه‏عبدالعظیمى آن را از کتاب عوالم و همین مضمون را شیخ طریحى و به نقل از او شیخ مهدى مازندرانى آورده است. گرچه چنین مطلبى در عوالم بحرانى یافت نشد، ولى ممکن است مقصود از عوالم کتاب دیگرى باشد. در هر صورت، اینجا چند سؤال مطرح است:

1. امام حسین‏(ع) چند دختر داشت؟

2. آیا امام حسین‏(ع)دخترى به نام "رقیه" داشته است؟

3. آیا امام حسین(ع) نام "رقیه" را بر زبان جارى ساخته است؟

4. چند "رقیه" در کربلا وجود داشته‏اند؟ و احتمالات مسئله کدام است؟

5. آیا به جز نقل و روایت، دلیل دیگری هم برای این ادعا در دست است؟

در ادامة این مقاله، به دو پرسش اول، پاسخ می‌گوییم.

1. حضرت امام حسین‏(ع) چند دختر داشت است؟

سه قول در این مسئله وجود دارد:

الف) دو دختر: شیخ مفید براى ایشان تنها دو تن را به عنوان دختران آن حضرت یاد کرده که آن دو نیز "فاطمه" و "سکینه"اند.22 عده‏اى‏23 هم با شیخ مفید موافقت کرده‌‏اند؛ ولى شیوه تاریخ نگارى ایشان بر اهل فن پوشیده نیست.

ب) سه دختر: در برخى از کتاب‏ها سه دختر براى آن حضرت ذکر شده است.

طبرى امامى مى‏نویسد:

"و له من البنات زینب، و سکینة و فاطمة24؛ دختران او زینب و سکینه و فاطمه‏اند".

ابن شهرآشوب‏25، خصیبى‏26، ابن خشّاب‏27 و شیخ محمد الصبّان، نیز چون او آورده‏اند.

ج) چهار دختر: شیخ کمال الدین محمد بن طلحه شافعى (م652 ق)28 در کتاب مطالب السّؤول فى مناقب آل‏الرّسول به وجود چهار دختر براى آن حضرت تصریح کرده و حتى بر آن، ادعاى شهرت نیز نموده است و مى‏نویسد:

"کان له - أى للحسین‏(ع) - من الاولاد ذکور و اناث عشرة، ستّة ذکور، و أربع اناث، فالذّکور: على‏الاکبر، علىّ الاوسط و هو سیّدالعابدین...، و على‏الاصغر، محمد، عبداللّه و جعفر. فامّا علىّ الاکبر فانّه قاتل بین یدىّ أبیه حتّى قتل شهیداً. و امّا علىّ الاصغر جاءه سهم و هو طفل فقتله... و قیل: انّ عبداللّه ایضاً قتل مع ابیه شهیداً. و امّا البنات: فزینب، سکینة و فاطمة. هذا هوالمشهور، و قیل: بل کان له اربع بنین و بنتان، و الاوّل أشهر29؛ آن حضرت داراى ده فرزند پسر و دختر بود که شش تن ایشان پسر و چهار تن دختر بودند. پسران عبارت‌اند از: على‏اکبر، على اوسط - که همان سیّدالعابدین‏(ع) است - على‏اصغر، محمد، عبداللّه و جعفر. على‏اکبر در برابر چشم پدر به میدان جنگ رفت تا به شهادت رسید. على‏اصغر نیز در حالى که کودکى خردسال بود، تیر به او اصابت کرد و شهید شد... و گفته شده است که عبداللّه نیز با پدرش به شهادت رسید. و اما دختران عبارت‌اند از: زینب، سکنیه و فاطمه. و این قول مشهور است. و گفته شده است که آن حضرت داراى چهار پسر و دو دختر بوده است، ولى قول اوّل مشهورتر است".

ابن صبّاغ مالکى نیز آن را نقل کرده و مى‏نویسد:

"قال الشیخ کمال الدین بن طلحة: کان للحسین‏(ع) من الاولاد ذکوراً و اناثاً عشرة، ستّة ذکور و أربع اناث، فالذّکور علىّ الاکبر، علىّ الاوسط و هو زین العابدین، و على‏الاصغر، محمد، عبداللّه و جعفر... و اما البنات فزینب و سکینة و فاطمة، هذا قول مشهور؛30 شیخ کمال الدین بن طلحه مى‏گوید: حضرت حسین‏(ع) داراى ده فرزند پسر و دختر بود که شش تن از ایشان پسر و چهار تن دختر بودند. پسران عبارت‌اند از: على‏اکبر، على‏اوسط ـ که همان زین‏العابدین‏(ع)است - على اصغر، محمد، عبدالله و جعفر...، و دختران: زینب، سکینه و فاطمه بوده‏اند، و این قول مشهور است. علامه اربلى نیز چون او آورده است".31

طبق این قول که ادعاى شهرت بر آن شده است و عده‏اى از بزرگان تاریخ چون علامه اربلى در کشف الغمّة و ابن صباغ مالکى در الفصول المهمّة نیز آن را نقل کرده و رد نکرده‏اند، آن حضرت داراى چهار دختر بوده است که تنها به نام سه تن از ایشان تصریح شده است و نام چهارمین دختر مجهول مانده است.

2. آیا امام حسین‏(ع) دخترى به نام "رقیه داشته است؟

در پاسخ سؤال اوّل گفتیم وقتى که دختران آن حضرت به دو نفر منحضر نیست و بنا بر قولى که ادعاى شهرت بر آن شده بود، آن حضرت چهار دختر داشتند که به نام‏هاى سه تن از ایشان (زینب، سکینه و فاطمه) تصریح شده است. از این رو، احتمال مى‏رود که چهارمین دختر آن حضرت همین دخترى باشد که در زبان مردم به نام "رقیه" معروف شده است.

پی نوشت ها:

Der Islam  Rrligion des Lebens

In Namen Allahs des Gnadigen   des Barmherzigen

Der Scheich

Ubersetzung

Jurgen Schleif

  Gepriesen sei Allah, der Weltenherr! Heil und Segen über unseren Herrn  und Propheten Mohammed und dessen Familie der Reinen, Rechtschaffenen, Sündlosen.

    Allah hat den Menschen geschaffen und verl??t ihn nicht. Allah hat dem Menschen die Propheten zur Führung geschickt. Die Propheten haben seine Weisungen übermittelt und den Menschen den Weg zu ihm gewiesen. Zu den Ersten unter den gro?en Propheten z?hlen Abraham, Noah, Moses, Jesus und Mohammed. Heil und Segen über sie! Sie alle wurden ihrer Verantwortung gegenüber der Menschen- gemeinschaft gerecht. Sie sprachen mit einer Zunge, wenn sie den Menschen den weg zu ihrem Sch?pfer, zur Bildung ihres Geistes wiesen und ihr Ziel verfolgten, die Menschen davor zu bewahren, vom  rechten Wege abzuweichen und sie anzuleiten, den Weg der Wahrheit und VollKommenheit zu beschreiten.

Judentum, Christentum und Islam sch?pfen alle aus derselben Quelle. Der erhabene Allah sagte:

,,Sprich: Wir glauben an Allah und an das, was auf uns herabgesandt worden ist, was auf Abrahim, Ismael, Isaak und Jakob und die St?mme herabgesandt war und was Moses, Jesus und den Propheten von ihrem Herrn gegeben wurde. Wir machen zwischen Ihnen keinen Unterschied, sondern unterwerfen uns Ihnen“

(Al-Umran/84). Es gibt allerdings einen grundliegenden Unterschied: Jede Religion vor dem Islam hatte für eine bestimmte Zeit eine bestimmte Rolle gespielt. Man kann sagen, dass die vorausgegangene Religion den Weg für die nachfolgende geebnet hat. Der Islam ist die Vollendung und Kr?nnung. Der Islam steht nicht den vorausgegangenen Religionen entgegen, sondern das Gegenteil ist der Fall: Er vereinigt in sich ihre Vorzüge und erg?nzt sie. Was wir in den vorausgegangenen Religionen finden, sind nur einige Gesetzvorschriften und einige moralische und geschichtliche Aspekte. Der Islam schliesst all dies in sich ein und vereinfacht die Vorschriften. Die Erh?hung der Bedeutung der Prinzipien von Moral und Gemeinschaft macht den Islam dafür geeignet, das letzte Wort zu sein.

Dies wird aus Folgendem deutlich:

1.  Die Religion ist die einzige Ursache für das Glück des Menschen, sie macht sein Leben lebenswert, sie gleicht zwischen den verschiedenen Kr?ften aus, die auf ihn einstürmen und bietet dem Menschen einen ausgewogenen Lebensweg zwischen Dieseitigem und Jenseitigem, Materiellem und Ideelem.

2.  Die hebt die Differenzen zwischen den Menschen   auf.  Der    erhabene     Allah sagte: ,,Die    Menschen   waren          eine    einzige     Gemeinschaft.         Dann entsandte Allah Propheten als Freudenboten und Mahner und sandte  mit ihnen die Schrift mit der Warheit hinab, damit sie unter den Menschen über das entscheide, worüber sie uneins waren…“ (Al-Baqarah/213). Diese Sure zeigt den Grund für den gesetzgebenen Ursprung der Religion auf. Der Beweis dafür: Der Mensch ist geschaffen zur Gemeinschaft und zur Zusammenarbeit. Am Anfang gab es eine einzige Menschengemeinschaft. Dann zeigten sich in ihr aufgrund der natürlichen Veranlagerung Gegens?tze bei der Sicherung von Vorteilen im Lebens. Dies erforderte das Aufstellen von Gesetzen und Aufhebung aufbrechender Gegen-s?tze und Streitigkeiten um die notwendigen Dinge des Lebens. Hier setzt nun die Religion ein. Allah hat die Propheten als Freudenboten und Mahner gesandt. Sie sind mit g?ttlichen Gesetzen im Namen der Religion gekommen, Gesetzen, die durch Freudenbotschaften und Mahnungen, Belohnungen          und     Bestrafungen vermitteln.

3.  Die Hinwendung zur Religion ist eine ganz natürliche Sache. Zeugnissse und Uberlieferungen belegen, dass der Mensch nie von der Anbetung Allahs lassen wird. Es ist nicht gewollt, dass sein st?ndiges Anliegen die Bestimmung und Erkennung des Herrn ist. Es ist vielmehr gemeint, dass er auf ganz natürliche Weise zu seinem Herrn findet. Von daher sagen wir, dass die Hinwendung zur Religion eine ganz natürliche Sache ist. Keine Religion ist imstande, die Religion zu bekriegen. Wir sehen dies am Scheidern der Sowetunion und am Niedergang der kommunistischen Ideologie in unserer Gegenwart. Die Religion ist also ganz einfach ein Lebensbrauch, ein Weg, den der Mensch einschlagen muss, damit er in seinem Leben glücklich wird, und das Glück ist es, was der Mensch in seinem Leben erstrebt. Der Mensch ist wie alle  anderen Gesch?pfe mit einer Wesensart  ausgestattet, die ihn leitet, seine M?ngel zu überwinden und  seine  Bedürfnisse  zu befriedigen, und die ihn dazu bringt zu tun, was ihm nützt und was ihn schadet in seinem Leben. Allah spricht:,,So richte dein ganzes Wesen aufrichtig auf den wahren Glauben gem?ss der natürlichen Veranlagung, mit der Allah den Menschen geschaffen hat. Es gibt keine Ver?nderung in der Sch?pfung Allahs…“ (Al-Rum/21).

4.  Die Religion vervollkommnet sich immerfort, damit ihre Gesetzte alle Notwendigkeiten des Lebens einbegreifen. Wenn sie nun entgültig einbegriffen und aufgenommen sind, so gibt es danach keine weitere Religion. Das heisst, dass die abschliessende Religion alle der Natur des Menschen immanente Notwendigkeiten für alle Ewigkeit in sich aufgenommen hat.

5. Jede sp?tere Gesetzgebung muss notwendig vollkommener als ihre Vorg?nger sein. Andernfalls w?re sie t?richt und unsinnig, dies aber ist bei Allah, dem weisen Weltordner, undenkbar.

6.  Die  Religion,  die    der     kr?nende Abschu? aller Religionen ist, muss zum Gipfel menschlicher Vollkommenheit führen. Der Koran besiegelt die Reihe der Propheten, die Letztgültigkeit der Religion und die Best?ndigkeit  des islamischen Rechts. Daraus erw?chst, dass die individuelle und gesellschaftliche Vervollkommnung des Menschen das Ma? ist, das der Koran in seiner Aussage und Gesetzgebung bekundet.

7.   Der Islam ist die einzige Religion, die als besiegelnde Religion bezeichnet wurde. Sie ist für die Bedürfnisse des Menschen die umfassendste und aufnahmef?higste Religion. Sie befasst sich mit allen Aspekten Dieseits und Jenseits die den Wissenden zum Glück führen. Wir haben aus dem Koran gelernt:

,,Gott belohne uns Dieseits und Jenseits und schütze uns vor den Schmerzen des Feuers“. Sie ist die zufriedenste Religion Allahs, Allah sagte: ,,Heute habe ich eure Religion vollendet, euch vollkommene Gnade zuteil werden lassen und euch mit dem Islam als Religion beglückt“. Der Gepriesene sagt weiter:  ,,Die Religion ist bei Allah der Islam“. Der Prophet Mohammed – Allahs Heil und Segen über ihn – ist der einzige Prophet, der als Siegel der Propheten bezeichnet wird. Allah spricht: ,,Mohammed ist nicht der Vater eines eurer M?nner, sondern Allahs Gesandter, das Siegel der Propheten“ (Al-Ahzab/40). Der Koran ist das einzige Buch, das keine Verdrehungen enth?lt, wie Allah dies mit den Worten versprochen hat: ,,Wir haben das Ged?chnis geschickt und ich bin da, es zu bewahren“. Hinzuzufügen ist, das Legenden, wie wir sie in allen Religionen vorfinden und als welche sie bei einigen Menschen Abneigung verursachen, sowie dass gedankliche Erschütterungen im Islam nicht vorkommen, der sich im Glauben der Familie des Propheten (Schia) offenbart.  Der Friede sei mit euch und die Barmherzigkeit und der Segen Allahs!

Der  Mohammed Amin Pouramini

پیوند عشق وآگاهی                                   

محمدامین پورامینی

 دهه فجر وپیروزی انقلاب بزرگ اسلامی ایران را باید مهمترین واقعه تاریخی قرن اخیر دانست، این ماجرا معادلات سیاسی جهان را در هم ریخت، وبا اتکای به اسلام ورهبری امام خمینی وپشتیبانی مردم ، راهی نو وفکری جدید وسخنی تازه را در سطح جهانی عرضه داشت، وبازگشت به معنویت را در سطح جهان، وبازگشت به اسلام را در جهان اسلام، ودمیدن روحیه امید وخودباوری را در دل ستمدیدگان به ارمغان آورد، نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی از انقلاب اسلامی ملت ایران به عنوان زلزله یاد کرد، آری انقلاب زلزله ای بود که تمام نقشه های دشمنان را در هم ریخت، ولی برای محرومان، نسیمی دلنواز وروحی دمیده در کالبد مرده شان بود.

اگر بخواهیم دهه فجر انقلاب را – که حد فاصل بازگشت شکوهمندانه ومقتدرانه امام خمینی در تاریخ دوازدهم  بهمن پنجاه وهفت تا پیروزی انقلاب اسلامی در بیست ودوم بهمن همان سال است – را در یک جمله خلاصه کنیم باید از آن به عنوان پیوند عشق وآگاهی یاد کنیم.. عشق مردم به امام وآگاهی سیاسی آنان..

اینجا این سؤال مطرح می شود که مگر مردم در وجود امام چه دیده بودند؟

امام ویژگیهای خاصی داشت که جمع آن در یک نفر به ندرت یافت میشود:خدا محوری،  فقاهت ومرجعیت، درایت، بینش عمیق سیاسی، شجاعت، استواری وصلابت، باورداشت نقش مردم، سرعت تصمیم گیری ، غیرت وحمیت ، به همراه عبادت وتهجد ، اخلاص،ارتباط عمیق با ولایت واهل بیت عصمت وطهارت.. اینها باعث شده بود که مردم، امام را مظهر عزت وقدرت خود یافته واو را تبلور خواسته های خود دانسته وبا تمام وجود به او عشق ورزند.. دیدن امام برای مردم خواسته بزرگی بود، ووقتی او را میدیدند اشک شوق میریختند.. چهره ونگاه نافذ او تا عمق دلها راه می یافت ووقار وطمانینه او آرام بخش بود..

از طرف دیگر آگاهی عمیق مردم وباورداشت آنان باعث بسته شدن راه های نفوذ دشمن وجلوگیر شدن از ضربه داخلی بود، گرچه دشمنان ملت از آغاز تا کنون دست از فتنه ورزی وآتش افروزی بر نداشته ونخواهند داشت، ولی آنچه باعث حفظ این انقلاب گردیده است حضور آگاهانه ملت در صحنه است.

پیوند عشق وآگاهی رمز ایجاد ونگهداری انقلاب است، باور متقابل مردم ورهبری، ماندگاری وشکوفایی انقلاب اسلامی را تضمین میکند.

 بیداری جهانی اسلامی، توجه به غنصر معنویت، پیروزی حزب الله لبنان، دوبار شکست وفرار نیروهای صهیونیستی از جنوب لبنان، الگو شدن سید حسن نصرالله در جهان عرب واسلام، به همراه پیروزی های جمهوری اسلامی ایران در عرصه دفاع مقدس، ودر صحنه های علمی وتکنولوژی، ودست آوردهای هسته ای و وپزشکی وفضا هوا و.. همه از برکات بیست ودوم بهمن وپیروزی انقلاب است. با رهبری حضرت آیت الله خامنه ای، هنوز امام خمینی سکان دار انقلاب است.

عکس تاریخی اقامه نماز بر پیکر عده ای از شهیدان عملیات کربلای  پنح توسط حضرات آیات راستی کاشانی، مومن قمی وحسن تهرانی در قم، صحن حضرت فاطمه معصومه (ع) . آیا به مسئولیت خود عمل کرده ایم؟!

تصاویری از چشمه آب زلالی که صدها سال است گرداگرد قبر اصلی حضرت ابوالفضل العباس (ع)در زیر حرم مطهرش در کربلا طواف می‌کند و این است اجر تشنه‌  ماندن او بر لب فرات به احترام تشنگی برادر .