دست نوشت

نمی از یم رمضان/12- اساس زندگی باید بر قناعت باشد و افرادی که در زندگی از وضعیت خویش راضی نباشند و اهل کار بیشتر نیز نباشند به ورطه حرام می‌غلطند/ طبق تعبیر قرآن، همسران مایه زیبایی و عیب‌پوشی یکدیگر هستند/ امنیت حاکم در جمهوری اسلامی، نعمتی است که قدرش را نمی‌دانیم

عکس

متن حجت الاسلام والمسلمین محمد امین پورامینی در گفتگو با خبرنگار «نسیم»، به شرح دعای روز دوازدهم ماه مبارک رمضان پرداخت که در ادامه تقدیم می شود:

بسم الله الرحمن الرحیم


«اللهمّ زَیّنّی فیهِ بالسّتْرِ والعَفافِ، واسْتُرنی فیهِ بِلباسِ القُنوعِ والکَفافِ، واحْمِلنی فیهِ على العَدْلِ والإنْصافِ، وآمِنّی فیهِ من کلِّ ما أخافُ، بِعِصْمَتِکَ یا عِصْمَةَ الخائِفین.»

خدایا زینت ده مرا در آن با پوشش و خودنگاه داری، و من را در آن با لباس قناعت وخودداری بپوشان، و مرا در آن به عدالت ومیانه روی وادار کن، ومرا از هرآنچه می ترسم آسوده ام دار، به عصمت ونگاه داریت ای کسی که پناه ترسناکانی.

دعای امروز به دو جنبه اقتصادی و اخلاقی می پردازد. مشکلات اقتصادی و کمبودهای فراوانی در سطح جامعه است و به هرترتیب شخص و خانواده نیاز اقتصادی دارند؛ اما اساس زندگی باید بر قناعت باشد و افرادی که در زندگی از وضعیت خویش راضی نباشند و اهل کار بیشتر نیز نباشند و بخواهند از مسیرهای نامشروع و غیر صحیح برای جبران کمبود اقتصادی خویش اقدام کنند؛ به کسب درآمد حرام و مال اندوزی نامشروع و دزدی وافتادن در دام باندها وحق خوری ها و..کشیده می شوند تا جایی که زندگی آنان تباه می شود. واضح است اگر آن موانع وکمبود اقتصادی سبب زحمت و تلاش بیشتر گردد ودر عین حال قناعت در زندگی حاکم باشد خیلی پسندیده و بسیار مطلوب وخوب خواهد بود.
بنابراین قانع بودن به آنچه دارد باضافه تلاش بیشتر برای رفع کمبود اقتصادی وگام برداشتن در جهت زندگی توأم با آسایش ورفاه نسبی دو جهتی هستند که برای زندگی همراه با امید انسان لازم وضروری است.
محور کلی دعا زاویه بسیار مهمی را در مباحث اقتصادی مطرح میکند؛ بدان معنا که فرد مؤمن به اموال مردم چشمداشت نداشته باشد وبرای جبران نداشته های خویش در مسیر انحرافی و جاده گمراهی قرار نگیرد، ودر دریای فساد وتباهی غرق نگردد.
در فراز اول دعا می خوانیم:« اللهمّ زَیّنّی فیهِ بالسّتْرِ والعَفافِ» خدایا زینت ده مرا در آن با پوشش و خودنگاه داری. ستر به معنای پوشش است، و عفاف به معنای خودنگاه داری است. خداوند در برابر بندگانش ستار وپوشاننده است؛ همچنین بندگان با لباس خود، بدن خویش را می پوشانند. لباس یک جنبه آن زیبایی وزیبایی بخشی است، و یک جنبه دیگر آن ستر و پوشش است یعنی عیوب بدن انسان را می پوشاند. در قرآن کریم آمده است:« هُنَّ لِباسٌ لَکُمْ وَ أَنْتُمْ لِباسٌ لَهُنَّ‏» (بقره:187) آنها (همسرانتان) پوشش شمایند وشما پوشش آنهایید.

در قرآن از زن و مرد به عنوان لباس همدیگر نام بره شده است که در آن دو آن جهت وجود دارد: اول آنکه همسران مایه زیبایی همدیگر هستند، چون نظام خانواده خود زندگی زیبا ومایه سعادت وخوشبختی است، و دیگر آنکه زن وشوهر باید عیب پوش هم باشند، و اسرار خانوادگی را بیرون نبرند، و عیب یکدیگر را بپوشانند.
خدایا زینت ده مرا در آن با پوشش و خودنگاه داری؛ بسیارند کسانی که کمبودهای اقتصادی خود را می پوشانند وآبروداری می کنند و با سیلی صورت خود را سرخ نگه میدارند، و آنچنان خود نگاه دار هستند که بی خبران آن را بی نیاز می پندارند. و این چنین با لباس ستر خود را می پوشانند. خانواده های آبرومند دست نیاز به سوی مردم دراز نمیکنند، وظیفه همگانی است که به این خانواده های تنگدست آبرومند بیشتر توجه کنند. قرآن کریم می فرماید: «لِلْفُقَراءِ الَّذینَ أُحْصِرُوا فی‏ سَبیلِ اللَّهِ لا یَسْتَطیعُونَ ضَرْباً فِی الْأَرْضِ یَحْسَبُهُمُ الْجاهِلُ أَغْنِیاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُمْ بِسیماهُمْ لا یَسْئَلُونَ النَّاسَ إِلْحافاً وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ خَیْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلیمٌ» (سوره بقره:273) [صدقه‏ها] براى نیازمندانى است که در راه خدا باز داشته شده‏اند و نتوانند [براى جستن روزى‏] در زمین سفر کنند، [ولى‏] نادان ایشان را به سبب خویشتن دارى توانگر پندارد، آنان را به نشان چهره‏شان مى‏شناسى، از مردم به اصرار چیزى نخواهند. و هر مالى که بخشش کنید همانا خداوند بدان داناست.
خلاصه آنکه ستر به معنای پوشش هست، در سوریه هنگام احوال پرسی اصطلاحی دارند که میگویند مستوره. یعنی احوال ما در ستر وپوشش هست، یعنی شکر خدا آبرویمان حفظ است ونیاز به کسی نداریم، واینگونه ستر مایه زینت وزیبایی است.
در فراز بعد می خوانیم: «واسْتُرنی فیهِ بِلباسِ القُنوعِ والکَفافِ » و من را در آن با لباس قناعت وخودداری بپوشان. معنای قناعت همان است که در فارسی متوجه می شویم که به معنای راضی بودن به داشته هاست، اما کفاف به معنای بی نیازی ازمردم است . یعنی به آنچه داریم راضی باشیم و چشم داشتی به مال دیگران نداشته باشیم.
«واحْمِلنی فیهِ على العَدْلِ والإنْصافِ» من را با عدل و انصاف وارد کن.
عدل به قرینه سیاق کلام به مفهوم میانه روی در زندگی است. یعنی فردی که در خط اعتدال حرکت میکند دچار افراط و تفریط نمی گردد، همچون کسی بر روی خط عدل است. باید در مشی اقتصادی زندگی میانه رو باشیم، نه دست ها را کاملا بسته نگاه داریم وبر خود وخانواده سخت بگیریم، و نه خیلی باز عمل کنیم وپیوسته برای گذران زندگی وعقب نیفتادن از قافله خانمان سوز مدگرایی قرض کنیم، بگونه ای که هرچه در بازار ببینیم بخواهیم داشته باشیم، چنانچه شاعر می گوید: ز دست و دیده دل هر دو فریاد/ که هرچه دیده بیند دل کند یاد.
چشم و هم چشمی و مدگرایی آسیبی بزرگ است که در خانواده هایی که توانایی همراهی با آن را ندارند موجب کدورت و سردی در روابط خانوادگی می شود وزندگی را تلخ می سازد، اینجا سلاح میانه روی در مشی اقتصادی کارآیی خود را نشان می دهد.
انصاف از واژه نصف می آید، یعنی در خط میانه قرار گرفتن؛ که همان همان عدالت را دارد.
«و امِنّی فیهِ من کلِّ ما أخافُ». ومرا از هرآنچه می ترسم آسوده ام دار و در امنیت قرار ده.
امیرمؤمنان امام علی (ع) می فرماید: دو نعمت هستند که قدر آن ناشناخته است: امنیت، و سلامتی.» (روضة الواعظین ج 2ص472) تا وقتی که این نعمت را داریم قدر آن را نمی دانیم، سپاس خدای را که کشور ما ببرکت حضور نیروهای نظامی وانتظامی وبسیج از امنیت خوبی برخوردار است، اما شاهد آن هستیم که در کشورهای همسایه ما مانند عراق، پاکستان، افغانستان چه می گذرد، ویا تروریستهای وهابی سلفی چه جنایتهایی در سوریه و.. مرتکب می شوند، اینها همه از نا امنی ریشه می گیرد.

در اینجا دعا می کنیم که خدایا ما را حفظ کن از هر آنچه می ترسیم. در حقیقت ما از اعمال و گناهان خود می ترسیم. از اینکه پرونده سیاهی داریم، وای بروزی که باز شود، مگر آنکه به لطف وکرمت قلم عفو وخط قرمز بطلان بر آن کشیده شود، که آن هم به برکت ماه مبارک رمضان است.

در پایان می گوییم: «بِعِصْمَتِکَ یا عِصْمَةَ الخائِفین.» به عصمت ونگاه داریت ای کسی که پناه ترسناکانی، آدم های ترسیده به جایی پناه می برند که در آن جا حفظ شوند؛ آدم های ترسیده از کار بد خویش به کجا پناه برند؟ این خدای مهربان است که نگه دار انسان های ترسان از کار خویشند.

http://www.nasimonline.ir/NSite/FullStory/News/?Id=571319

نمی از یم رمضان/11- فسق به معنای خروج از دایره اطاعت حق است؛ انسان فاسق، دستور خدا را می‌داند اما عمدا گناه انجام می‌دهد/ یاس از رحمت الهی از جمله گناهان کبیره است، بنده خدا هیچ گاه از رحمتش مایوس نمی‌شود؛ هر چه بیشتر بنده باشیم، امیدمان بیشتر می‌شود

عکس

متن حجت الاسلام محمد امین پورامینی در گفتگو با خبرنگار «نسیم»، به شرح دعای روز یازدهم ماه مبارک رمضان پرداخت که در ادامه تقدیم می شود:


بسم الله الرحمن الرحیم
«اللهمّ حَبّبْ الیّ فیهِ الإحْسانَ وکَرّهْ الیّ فیهِ الفُسوقَ والعِصْیانَ وحَرّمْ علیّ فیهِ السّخَطَ والنّیرانَ بِعَوْنِکَ یا غیاثَ المُسْتغیثین».
خدایا برای من در این روز احسان ونیکوکاری را دوست گردان و فسق وگناه را ناپسند دار، و خشم و سوزندگی را بر من حرام کن، به یاری ات ای داد رس دادخواهان.

در این دعا تکیه بر سه جهت شده است:
1)احسان و نیکوکاری؛ از خداوند درخواست میکنیم که انجام کارهای نیک را در دل ما بیندازد.
2)گناه؛ ناخوش داشتن فسق و فجور.
3)خشم خدا؛ برحذر بودن از انجام کاری که موجب خشم خدا ودوزخ رفتن ما گردد.

در فراز اول این دعا می خوانیم:«اللهمّ حَبّبْ الیّ فیهِ الإحْسانَ» خدایا در این روز برای من احسان و نیکوکاری را محبوب کن، یعنی کاری کن که انجام آنها را دوست داشته باشم.
خداوند در قرآن کریم سوره نحل آیه 90 می فرماید:« إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ وَ إیتاءِ ذِی الْقُرْبى‏ وَ یَنْهى‏ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ وَ الْبَغْیِ یَعِظُکُمْ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُون‏» « همانا خدا به دادگرى و نیکوکارى و بخشش به خویشاوندان فرمان مى‌دهد و از کار زشت و ناپسند و ستم باز مى‌دارد. به شما اندرز مى‌دهد، باشد که پند گیرید.»
انجام دادن احسان و نیکوکاری در حقیقت پیاده کردن فرمان خدا است؛ اخلاق اسلامی وانسانی ایجاب میکند که بصورت خودکار، کار راه انداز باشیم، از مشکلات مردم گره گشایی کنیم، تا آنجا که حتی آبروی خود را گرو بگذاریم تا مشکلات مردم حل شود.
به عنوان نمونه در ادارات شاهد هستیم زمانی که برای ارباب رجوع مشکلی پیش می آید با این پاسخ مواجه می شود که این مشکل شما است؛ این گونه سخن گفتن با اخلاق و منش اسلامی سازگار نیست. اگر شاهد هستیم که فردی گرهی در کار وی هست وبرایش مشکلی ایجاد شده است هنر آنست که گره را بگشاییم نه آنکه نمک بر زخم او بپاشیم.
کمک به بیماران صعب العلاج، انجام کارهای عام المنفعه مثل ساخت مسجد، حسینیه، مدرسه ، بیمارستان، درمانگاه، آسایشگاه، کمک به از دواج جوانان، حمایت از خانواده های بی سرپرست، کمک هزینه دانشجویان و.. همه از مصادیق احسان و نیکوکاری است.
همچنین در سوره بقرة آیه 195 آمده است که خداوند نیکوکاران را دوست دارد:«وَ أَنْفِقُوا فی‏ سَبیلِ اللَّهِ وَ لا تُلْقُوا بِأَیْدیکُمْ إِلَى التَّهْلُکَةِ وَ أَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنین‏» «و در راه خدا انفاق کنید، و خود را با دست خود به هلاکت نیندازید، و نیکى کنید که خدا نیکوکاران را دوست مى‌دارد» معلوم می شود که راه نجات از هلاکت انفاق وکمک مالی در راه خدا است.
کسی که در پی احسان ونیکی به دیگران باشد خود وی نیز از احسان و نیکی دیگران در حق خود وفرزندانش بهره خواهد برد؛ اگر دوست داریم دیگران هم با ما به نیکویی برخورد کنند خود نیز باید اهل نیکی کردن به دیگران باشیم؛ خداوند می فرماید« هَلْ جَزاءُ الْإِحْسانِ إِلاَّ الْإِحْسان»‏ (الرحمن:60) مگر پاداش نیکی جز به نیکی است؟
امام علی (ع) می فرماید: « نیکوکاری کن اگر دوست داری دیگران با تو نیکوکاری کنند.»
از مصادیق نیکوکاری با زبان خوش سخن گفتن است؛ خداوند در این باره می فرماید:« وَ إِذْ أَخَذْنا میثاقَ بَنی‏ إِسْرائیلَ لا تَعْبُدُونَ إِلاَّ اللَّهَ وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً وَ ذِی الْقُرْبى‏ وَ الْیَتامى‏ وَ الْمَساکینِ وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً وَ أَقیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ ثُمَّ تَوَلَّیْتُمْ إِلاَّ قَلیلاً مِنْکُمْ وَ أَنْتُمْ مُعْرِضُونَ » (بقره:83) « و [به یاد آرید] آنگاه که از فرزندان اسرائیل پیمان گرفتیم که جز خداى را نپرستید و به پدر و مادر و خویشان و یتیمان و تهیدستان نیکى کنید و به مردم سخن خوش و نیک بگویید و نماز را برپا دارید و زکات بدهید. سپس جز اندکى از شما پشت کردید در حالى که [از حقّ‏] رویگردان بودید.»
امام صادق(ع) می فرماید: « همان گونه که دوست دارید مردم با شما سخن بگویند با مردم صحبت کنید.»
از مهم ترین و بهترین مصادیق احسان، نیکی کردن به پدر و مادر است؛ تعظیم کردن پدر و مادر محبت کردن به آنان از مصادیق احسان به پدر و مادر است.
در زمان امام صادق(ع) جوانی مسیحی به دین اسلام مشرف شد اما مادر وی به آیین مسیحیت باقی مانده بود و مسلمان نشده بود؛ جوان به حضور امام صادق (ع) رسید و عرض کرد: من اسلام آورده ام اما مادرم هنوز به آیین مسیحیت باقی مانده است؛ وظیفه من در قبال وی چیست؟ و رفتار من باید چگونه باشد؟
امام صادق(ع) در پاسخ فرمود:« احسان و احترام به مادرت را بیشتر کن.» جوان تازه مسلمان شده احترام بیشتری به مادر گذاشت و خدمت رسانی افزون تری کرد. مادر از وی پرسید: برخورد تو با من خوب بود؛ اما الا چرا بهتر شده است؟
جوان توصیه امام صادق(ع) را برای مادرش بازگو کرد؛ مادر با شنیدن این دستور گفت: اگر اسلام این است پس من هم مسلمان می شوم، و مسلمان شد و با دین اسلام از دنیا رفت.
امام صادق(ع) به عنوان رئیس مذهب حق به ما آموختند که راه جذب دیگران به دین نیکوکاری است ؛ بنابراین با خوش رفتاری و اخلاق نیکو می توانیم زمینه هدایت باشیم.
در فراز بعدی آمده است : «وکَرّهْ الیّ فیهِ الفُسوقَ والعِصْیانَ» ودر آن خارج شدن از دایره بندگی وانجام گناه را بر من ناخوش وناپسند دار.
برخی گناه رادوست دارند اما انجام نمیدهند، اما بعضی دیگر اصلا گناه را ناخوش میدارند و از آن کراهت دارند، و این بستگی به درجه معرفت آنان دارد.
در داستان حضرت یوسف(ع) شاهد آن هستیم که ایشان در زندان بودن را بیشتر خوش می دارد تا تن دادن به پیشنهاد آنان وارتکاب معصیت را. « قالَ رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَیَّ مِمَّا یَدْعُونَنی‏ إِلَیْهِ »‏ (یوسف:33) (یوسف) گفت: «پروردگارا! زندان نزد من محبوبتر است از آنچه اینها مرا بسوى آن مى‏خوانند.»
یعنی انسان به حدی برسد که کثافات گناه و آلودگی را دوست نداشته باشد؛ چنانچه خوردن مال حرام خوردن آتش بداند، همانند کسی که مال یتیمی را بخورد که خداوند در سوره نساء آیه 10 در باره وی می فرماید: «إِنَّ الَّذینَ یَأْکُلُونَ أَمْوالَ الْیَتامى‏ ظُلْماً إِنَّما یَأْکُلُونَ فی‏ بُطُونِهِمْ ناراً وَ سَیَصْلَوْنَ سَعیراً» «همانا کسانى که مالهاى یتیمان را به ستم مى‏خورند جز این نیست که در شکمهاشان آتشى فرومى‏خورند و زودا که به آتش افروخته دوزخ در آیند.»، ویا آنکه انسان مال مخلوط به حرام و خمس داده نشده را آلوده ببیند و در آن تصرف نکند.
لحظه ارتکاب گناه لحظه بسیار حساسی است، تنها یک آن و یک تصمیم نتیجه را عوض می کند، ابن سیرین جوانی بود که در خانه ای گرفتار شد و زنی از او خواست که با وی درآمیزد، وی برای نجات از گناه خود را به نجاسات و کثافات خانه آلوده کرد تا به گناه آلوده نشود، تن را آلوده ساخت تا روح در پاکی بماند. صاحب خانه وقتی که وی را چنان دید او را از خانه بیرون انداخت، بعد از این ماجرا خداوند به وی دو چیز داد: 1- بوی خوش، بگونه ای که بدون آنکه عطری بزند از هر جا که می رفت مردم از بوی خوش او می فهمیدند که ابن سیرین در حال گذر است! 2- دانش تعبیر وتفسیرخواب، تعبیر خواب ابن سیرین معروف ومشهور است.
فسق به معنای خروج از دایره اطاعت حق است. انسان فاسق دستور خدا را می داند اما عمدا گناه انجام میدهد. تراشیدن ریش برای مردان فسق است چرا که می دانند حرام است اما انجام می دهند، و چون مقابل دید دیگران است بدتر است. مردان وجوانان نباید صورت خود را از ته زنند، می توانند با نمره دو بزنند ومرتب کنند، آخر باید فرقی بین چهره مرد وزن باشد، ویا حجاب برای بانوان، که همه میدانند ولی چه بسا عده ای رعایت نکنند، این هم گناه علنی وفسق و خروج از دایره اوامر الهی است. می دانید که کسی که در دادگاه گواهی وشهادت می دهد باید عادل باشد، یعنی فاسق نباشد.
بهر حال همه یکسان نیستند، خداوند در سوره سجده آیه 18 می فرماید:« أَ فَمَنْ کانَ مُؤْمِناً کَمَنْ کانَ فاسِقاً لا یَسْتَوُون» «آیا کسى که باایمان باشد همچون کسى است که از فرمان خدا بیرون رفته است؟! نه، هرگز برابر نیستند». بنابراین در این فراز از دعا «وکَرّهْ الیّ فیهِ الفُسوقَ والعِصْیانَ» می خوانیم که خدایا کاری کن خروج از دایره بندگی را بد بدانیم و گناه را ناخوش بداریم.
در مستدرک سفینه البحارج 7 ص263 حدیثی در موضوع انجام گناه آمده است؛ روزی فردی خدمت امام حسین(ع) میرسد و عرض میکند من فردی گناهکار هستم چگونه گناه را ترک کنم؟
امام حسین(ع) در جواب وی می فرماید: 5 چیز را تو انجام بده بعد هر گناهی خواستی مرتکب شو.
اول ؛ روزی خدا را نخور
دوم؛ از ولایت خدا خارج نشو
سوم؛ مکانی را پیدا کن که خداوند تو را نبیند
چهارم؛ زمانی که ملک الموت برای قبض روح تو آمد مانع شو
پنجم؛ زمانی که میخواهند داخل آتش جهنم ات کنند تو را داخل نشو.
اگر از عهده انجام این کارها بر آمدی گناه کن!
در فراز بعدی از خداوند می خواهیم :« وحَرّمْ علیّ فیهِ السّخَطَ والنّیرانَ بِعَوْنِکَ یا غیاثَ المُسْتغیثین.» و خشم و سوزندگی را بر من حرام کن به یاری ات ای داد رس فریاد رسان .
خشم و غضب خداوند و سوزندگی آتش جهنم یاد آور معاد جسمانی است زمانی که با بدن های خود در روز معاد حاضر می شویم؛ در سوره مبارکه یس آیات 78- 79 آمده است : « وَ ضَرَبَ لَنا مَثَلاً وَ نَسِیَ خَلْقَهُ قالَ مَنْ یُحْیِ الْعِظامَ وَ هِیَ رَمیمٌ قُلْ یُحْییهَا الَّذی أَنْشَأَها أَوَّلَ مَرَّةٍ وَ هُوَ بِکُلِّ خَلْقٍ عَلیمٌ» «و براى ما مَثَلى زد- در زنده ‏کردن مردگان- و آفرینش خود را فراموش کرده گفت: کیست که استخوانها را در حالى که پوسیده و خاک شده زنده مى‏کند؟ بگو: همان [خداى‏] که نخستین بار آفریدش زنده‏اش مى‏کند، و او به همه آفرینش- یا آفریدگان- داناست.»
این آیه اشاره به معاد جسمانی دارد؛ ما تحمل آتش دنیا را نداریم تا چه رسد به آتش آخرت. امام زین العابدین (ع) در دعای ابوحمزه ثمالی به آتش جهنم اشارات فراوانی شده است. خدایا من را از آتش خشم ات دور کن که خشم و غضب تو شامل حال من نشود ای فریاد رس فریاد رسان.
دایره بندگی حالت ما بین خوف و رجاء است؛ مومنان باید بترسند و خوف داشته باشند که تمام این ها حق است. ائمه معصومین (ع) از خوف خدا در این موارد گریه می کردند و بیهوش می شدند چرا که درک آن بزرگواران بالا است.
از سوی دیگر مایوس بودن گناهی بزرگ است؛ هرچه بیشتر بنده باشیم امید بیشتر است. تا زمانی که در دنیا هستیم فرصت داریم توبه کنیم .
هرکس خود را بهتر از دیگران می شناسد، نمی توانیم خودمان را گول بزنیم ، در آیات 13 و14 سوره قیامت می خوانیم: « بَلِ الْإِنْسانُ عَلى‏ نَفْسِهِ بَصیرَةٌ وَ لَوْ أَلْقى‏ مَعاذیرَهُ» «بلکه آدمى بر نفس خویش بیناست- که چه کرده و چه مى‏ کند- هر چند که عذرهاى خود را [بر گناه‏] در میان آرد.»
هاء در واژه بصیره اشاره بر مبالغه دارد، یعنی هرکس خودش را بهتر می شناسد. بنابراین ما خودمان بهتر می دانیم که چه وضعیتی داریم.

http://www.nasimonline.ir/NSite/FullStory/News/?Id=570633

نمی از یم رمضان/7- ذکر کثیر و یاد فراوان خدا بدان معنا است که هیچ جا و زمانی را از حضور خداوند خالی نبینیم، و او را پیوسته ناظر بر اعمال و رفتار خود ببینیم/ غرق شدن حاکمان و ملت‌ها در منجلاب لغزش وگناه، رمز سقوط و تباهی آنها است

عکس

متن حجت الاسلام پورامینی در شرح دعای روز هفتم ماه مبارک رمضان به خبرنگار «نسیم»، گفت:
بسم الله الرحمن الرحیم

«اللهمّ اعنّی فیهِ على صِیامِهِ وقیامِهِ، وجَنّبنی فیهِ من هَفَواتِهِ وآثامِهِ، وارْزُقْنی فیهِ ذِکْرَکَ بِدوامِهِ، بتوفیقِکَ یا هادیَ المُضِلّین».
خدیا در این روز به من کمک کن تا این که بتوانم روزه و نماز آن را به پا دارم، و من را از لغزش و گناه دور کن، و یاد پیوسته ات را به من روزی کن، به توفیق ات ای هدایت گر گمراهان .

در دعای روز هفتم ماه مبارک رمضان بر چند مسئله اشاره شده است.
1) روزه
2) نماز
3) دوری از لغزش و گناهان
4) یاد پیوسته الهی و ذکر خداوند.

«اللهمّ اعنّی فیهِ على صِیامِهِ» خدایا من را کمک کن تا در این روز روزه بگیرم.
یک ویژگی خاص روزه دارد که عبادات دیگر ندارند؛ درجه خلوص روزه به مراتب بیشتر از اعمال دیگر است.
علت این موضوع آن است که روزه یک امر عدمی است، بدان معنا که انسان باید یک سری از امور را ترک کند. آب نخورد؛ غذا نخورد و... چون انجام ندادن در روزه محوریت دارد و آن یک امر عدمی است بنابراین جنبه ریا و شرک در آن نیست و یا بسیار کمتر است، و روزه نسبت به سایر عبادات از خلوص بیشتری برخوردار می شود.
بقیه عبادات یک بروزی دارند و ممکن است شیطان در آن دخالت کند و قصدها و نیتها را خراب کند و درصد خلوص آن را کم کند. در حدیثی قدسی درباره روزه روایت شده است:« روزه برای من است و پاداش روزه من هستم (ویا من خود پاداش روزه را می دهم)»(من لایحضره الفقیه2/75)
روزه اختصاص به امت رسول خدا (ص) ندارد و امت های پیشین هم روزه میگرفتند و اصل روزه برای آن ها وجود داشته است. همچنانکه خداوند در سوره مبارکه بقره آیه 183می فرماید:« یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَى الَّذینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُون‏» ای مؤمنان! روزه بر شما نوشته شده است همچنان که بر امت های پیشین واجب شده بود، باشد که پرهیزکار شوید. در نتیجه روزه که یک واجب دینی است پیشینه تاریخی در بین امت های سابق دارد که بر ایشان نیز روزه واجب بوده است، واثر روزه کسب تقوی وپرهیزکاری است.
انجام روزه توفیق بزرگی است، به همین دلیل از خداوند درخواست میکنیم: «اللهمّ اعنّی فیهِ على صِیامِهِ» خدایا کمکم کن که روزه بگیرم، روزه به علت آنکه بر مبنای ماه قمری است در فصول سال گردش میکند. گاه در تابستان است و گاه در زمستان. در تابستان ساعات روزه بیشتر است و گرمای بیشتری را باید روزه داران متحمل شوند اما در هر شرایط بنده باید بندگی کند.
بعد نوبت به انجام عبادت ونماز است، می خوانیم: « اللهمّ اعنّی فیهِ على صِیامِهِ وقیامِهِ» خدایا در قیام این روز به من کمک کن. قیام به معنای عبادت وشب زنده داری ونماز است؛ نمازی که بر اساس روایات ما پایه دین و مایه نزدیک شدن هر انسان پرهیزکار است (الکافی3/265)، اگر نماز پذیرفته شود بقیه اعمال نیز قبول واقع می شود، وگرنه نه (المقنع شیخ صدوق/73).
شرط قبولی و پذیرش بقیه اعمال نماز است؛ نماز بسان کد ورمز ورودی است که تا آن را وارد نکنند نمی توان وارد برنامه شد. همانگونه که هر شهرستانی کدی دارد و با گرفتن آن شماره می توان متصل شد؛ اعمال و عبادات نیز کدی دارند و آن انجام نماز است.
آن قدر نماز اهمیت دارد که فرموده اند کسی که در حال غرق شدن است و نماز وی در حال قضا شدن است، حتی اگر باندازه یک الله اکبر گفتن واشاره پلک چشم باشد باید نماز خودش را بخواند. این موضوع اهمیت نماز را نشان میدهد که حتی در حالت غرق شدن نیز انسان باید نماز خویش را ادا کند.
در هیچ حالتی نماز ترک نمی شود؛ اگر از انسان فوت شد باید قضای آن را بخواند؛ واگر از دنیا برود باز باید برای وی قضا کنند.

در فراز دوم دعا آمده است: «وجَنّبنی فیهِ من هَفَواتِهِ وآثامِهِ» من را از لغزش ها و گناهان دور بدار. اگر انسان گناهان خویش را جبران نکند سقوط میکند و سرنوشت بدی برای انسان رقم میخورد، چرا که گناه آثار بدی را برای انسان به جا می گذارد. رمز سقوط ملتها وحاکمان ستمکار را باید در این نکته یافت که وقتی حاکمان و ملتها غرق در منجلاب لغزش وگناه شوند سرانجامی جز سقوط وتباهی نخواهند داشت.

در فراز آخر دعا آمده است:«وارْزُقْنی فیهِ ذِکْرَکَ بِدوامِهِ، بتوفیقِکَ یا هادیَ المُضِلّین» خدایا یاد وذکر پیوسته ات را روزی ام کن، که همیشه به یاد تو باشم؛ یاد همیشگی بسیار مهم است؛ ذکر تنها لقلقه زبان نیست، گرچه اذکار وارده وتکرار آن مهم است، بحث در این است که انسان در هیچ حالتی خدا را فراموش نکند؛ یعنی هرکس در هر حالی که هست خدا را شاهد و ناظر بر اعمال خود بداند.
امام خمینی جمله معروفی دارند که عالم محضر خداست در محضر خدا معصیت نکنید. توجه به این نکته ذکر ویاد پیوسته خداوندی را به همراه دارد، خداوند در سوره منافقون آیه 9 می فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تُلْهِکُمْ أَمْوالُکُمْ وَ لا أَوْلادُکُمْ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَ مَنْ یَفْعَلْ ذلِکَ فَأُولئِکَ هُمُ الْخاسِرُون‏» اى کسانى که ایمان آورده‏اید، مالها و فرزندانتان شما را از یاد خدا غافل نکند، و هر کس چنین کند- به سبب مال و فرزند از یاد خدا باز ماند- آنان خود خاسر وزیانکارند. خاسر به کسی گفته می شود که اصل سرمایه را از دست می دهد، گاه در معاملات سرمایه انسان کم می شود، به این ضرر می گویند، ولی گاه شخص اصل سرمایه را از دست می دهد، که به وی خاسر می گویند.
امیرالمومنین(ع) می فرماید: «ذکر مایه لذت انسان های محب خدا است» (غرر الحکم42/721)، انسان های محب ودوست دار خدا وقتی که ذکر می گویند لذت می برند».
خداوند در سوره انسان آیه 25 می فرماید: «وَ اذْکُرِ اسْمَ رَبِّکَ بُکْرَةً وَ أَصیلا» ونام پروردگارت را بامدادان وشامگاهان یاد کن.
همچنین در سوره مبارکه احزاب آیه 41 می فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْراً کَثیرا» ای کسانی که ایمان آورده اید، خدای را بسیار یاد کنید.
انسان با ایمان در خفا وجلا، در پنهان وآشکار به یاد خدا است؛ در خفا یعنی جایی که هیچ کس در آن نیست باز خدا را شاهد و ناظر می بیند. گاه یک امضای نابجا انسان را جهنمی می کند.
ذکر کثیر و یاد فراوان خدا بدان معنا است که هیچ جا و زمانی را از حضور خداوند خالی نبینیم، واو را پیوسته بیننده خود ببینیم. امیر مؤمنان(ع) می فرماید: « کسی که خدا را در پنهانی یاد کند این خدا را بسیار یاد کرده است.» (دعوات راوندی/20).
در ادعیه این گونه از خداوند درخواست میکنیم: «از تو می خواهیم که بر محمد و آل محمد درود بفرستی و مرا از کسانی قرار بده که فراوان به یاد تو می باشند و پیمان تو را نمی شکنند» (بحار الانوار91/99).
امام صادق(ع) تسبیح حضرت فاطمه زهرا(س) را نیز از مصادیق ذکر کثیر دانسته است (الکافی2/500). ترغیب بسیاری بر این ذکر شده است.

در پایان دعا می خوانیم:« بتوفیقِکَ یا هادیَ المُضِلّین». در این دعا از خدای بزرگ انجام روزه وشب زنده داری وعبادت ودوری از لغزش ها و گناهان را درخواست کردیم؛ اما تمام این ها بدست نمی آید مگر با عنایت وتوفیق الهی. یعنی خداوند ما را در مسیری قرار دهد که گام خویش را در آن نهیم واز عنایت های ویژه اش برخوردار باشیم، بنابر این در فراز آخر دعا می خوانیم :« بتوفیقِکَ یا هادیَ المُضِلّین» با توفیق و تایید تو ای کسی که هدایت گر انسان های گمراه هستی. چرا که غیر از خداوند متعال چه کسی می تواند دست ما را بگیرد و سبب هدایت ما بشود؟

http://www.nasimonline.ir/NSite/FullStory/News/?Id=568706