دست نوشت

محمدامین پورامینی

او دختر على(ع) و فاطمه(س) و خواهر حسن و حسین (ع) و تربیت یافته مکتب نبوّت و ولایت است. او امروز به عنوان‏قهرمان میدان، با صلابت کامل در مقابل ستمگر مى‏ایستد و با شجاعت تمام با او سخن مى‏گوید. زیرا که او واقعیت زوال‏ناپذیر را نزد خداوند مى‏بیند و مى‏داند که برادرش‏پیروز و ستمگر خوار و مغلوب است. از این رو مى‏بینیم که هیچ بیم و هراسى به دل راه نمى‏دهد و در امتداد انقلاب کربلا به‏انجام وظیفه مى‏پردازد و مجسمه تمام نماى ارزشهاى عالى و اهداف والاى آن است.
زینب کبرى(س) به هنگام سخن گفتن، به سخن مى‏آید و در هنگام خاموشى خاموش مى‏ماند. هنگامى که یزید مى‏خواهد باوى سخن بگوید، مسؤولیت را بر عهده على بن الحسین(ع) قرار مى‏دهد و مى‏گوید: سخنگو اوست. تا بدین وسیله، امام،حجّت و رهبر کاروان را معرفى کند. هنگامى که وقت مناسب است مى‏بینیم که رشته کلام را به دست مى‏گیرد و چنان عالى‏سخن مى‏گوید که نشان مى‏دهد تربیت یافته مکتب امیر مؤمنان على بن ابى طالب(ع) است.
قندوزى گوید: سپس یزید ملعون فرمان داد که حرم حسین(ع) و اهل بیتش را نزد او حاضر کنند. زینب(س) فرمود: اى یزید!آیا به خاطر قتل حسین(ع) از خدا نمى‏ترسى و این تو را بس نبود که دختران رسول خدا(ص) را از عراق به شام آوردى به این‏هم بسنده نکردى و آنان را همانند کنیزان بر رهوارهاى برهنه نشاندى! اى یزید! برادرم حسین(ع) را کسى جز تو نکشت و اگرفرمان تو نبود پسر مرجانه توان کشتن او را نداشت. زیرا شمار نیروى او کمتر و او خود فرومایه‏تر است. آیا از خدا نترسیدى‏که او را کشتى؟ در حالى که رسول خدا(ص) درباره او و برادرش فرمود: حسن و حسین(ع) سرور جوانان بهشت از همه‏آفریدگانند. اکر بگویى نه، دروغ گفتى و اگر بگویى آرى، بر ضد خود حکم و بر رفتار بد خویش اعتراف کرده‏اى.
سپس فرمود: نسلى است که برخى از برخى دیگر پیروى مى‏کند؛ و یزید شرمسار و خاموش ماند.
در این خطاب حضرت زینب(س) چند نکته است که ناگزیر باید به آنها توجه کرد:
1 . انگشت نهادن بر انتساب به رسول خدا(ص)، به منظور شکستن جوّ تبیلغاتى مشوّه و مسموم.
2 . تأکید بر نهادن مسؤولیت قتل امام حسین(ع) بر گردن یزید و بستن راه گریز بر او؛ و اینکه اگر فرمان او نبود، پسر مرجانه‏قدرت ارتکاب آن جنایت را نداشت.
3 . تأثیر سخن حضرت زینب(س) به طورى که یزید از دادن پاسخ عاجز ماند.
در حضور سر امام

زینب کبرى(س) هنگام مواجه شدن با سر برادرش، سید الشهدا(ع)، با گرفتن موضعى‏
عاطفى مجلس را به شدّت زیر تأثیر قرار داد، به طورى که همه حاضران به گریه آمدند، در حالى که یزید خاموش بود.
سیّد بن طاووس گوید: زینب کبرى(س) با دیدن سر حسین(ع) دست برد و گریبانش را چاک کرد و با صدایى اندوهگین که‏قلبها را به درد مى‏آورد فرمود: اى حسین، اى حبیب رسول خدا ، اى فرزند مکّه و مدینه، اى فرزند فاطمه سرور زنان‏عالم، اى پسر دختر برگزیده خدا.
راوى گوید: به خدا سوگند همه کسانى که در مجلس حاضر بودند گریستند و یزید خاموش بود.