حجت‌الاسلام والمسلمین محمد امین پورامینی از جمله محققان حوزه علمیه قم است که آثار بسیاری درباره حماسه حسینی و رخدادهای پس از آن به فارسی و عربی تألیف کرده است. از تألیفات وی به زبان فارسی می توان به آثاری چون «از جهاد تا شهادت در قرآن و روایت»، «اربعین حسینی»، «اسرار و معارف حج»، «کاروان امام حسین(ع) در شام»، «حجر اسماعیل»، «حاجت‌ها و وسیله‌ها»، «جانبازی و خطر آفت‌ها»، «فقه در عرصه زندگی» به زبان فارسی اشاره کرد.
وی همچنین آثاری چون «الأیام الشامیة من عمر النهضة الحسینیة»، «الامام جعفر الصادق(ع) رمز الحضارة الاسلامیة»، «الرکب الحسینی فی الشام و منه الی المدینة المنورة»، «بقیع الغرقد فی دراسة شاملة»، «صلاة التراویح»، «المروی من کتاب علی(ع)» را به عربی زبان نگاشته است. حجت‌الاسلام پورامینی به مناسبت اربعین شهادت حضرت امام حسین(ع) یادداشتی را در اختیار خبرگزاری تسنیم گذاشته است.
زیارت امام حسین(ع) حتی با احتمال ضرر و خطر سفارش شده است
زیارت امام ناشی از شناخت و معرفت امام است؛ در روایات ما نسبت به انجام زیارت پیشوایان دینی رسول خدا(ص) و اهل بیت ایشان بسیار سفارش شده و بخصوص زیارت حضرت سیدالشهداء(ع) جایگاه ویژه دارد؛ تا آنجا که حتی با احتمال ضرر و خطر سفارش شده است که مشتاقان وعلاقه‌مندان و شیفتگان وشیعیان آن حضرت به زیارتش بشتابند و خطرات محتمل را به جان بخرند که مقدار اجر بر اساس مقدار زحمت‌پذیری است.
زیارت اربعین به عنوان یک نشان از نشانهای پنچ‌گانه انسان باایمان است که بر طبق روایتی که شیخ مفید[1] و شیخ طوسی[2] از حضرت امام حسن عسکری(ع) آورده‌اند، مؤمن پنچ علامت دارد: «عَلَامَاتُ الْمُؤْمِنِ خَمْسٌ صَلَاةُ الْخَمْسِینَ وَ زِیَارَةُ الْأَرْبَعِینَ وَ التَّخَتُّمُ فِی الْیَمِینِ وَ تَعْفِیرُ الْجَبِینِ وَ الْجَهْرُ بِبِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ» آن پنج علامت عبارتند از: روزانه 51 رکعت نماز (واجب و نافله) گزاردن، زیارت اربعین به جای آوردن، انگشتر به دست راست کردن، (به هنگام سجده) پیشانی را بر خاک نهادن و «بسم الله الرحمن الرحیم» بلند گفتن.
در این روایت انجام زیارت اربعین به عنوان علامت مؤمن و نشان شیعه معرفی شده است و فقیهان و محدثان آن را در ضمن آداب زیارت امام حسین(ع) قرار داده‌اند و بر طبق آن، به استحباب زیارت امام حسین(ع) در بیستم ماه صفر (روز اربعین) فتوی داده‌اند و عمل اصحاب و سیره متشرعه از آغاز تاکنون بر آن تعلق گرفته است و بدین‌گونه زیارت اربعین حضرت سیدالشهداء(ع) جلوه خاص یافته است.
دشمنان از آغاز تاکنون بارها و بارها خواستند این ابراز عشق و وفاداری را بخشکانند و با برخورد فیزیکی و ممنوع‌سازی زیارت و اذیت‌رسانی و آزار دادن، زندانی نمودن، شکنجه دادن و حتی قطع عضو و یا کشتن شیفتگان زائر، سد راه زیارت و زائران شوند، ولی هرگز نتوانستند و نخواهند توانست؛ چرا که این نور الهی است که خداوند پشتوانه اوست و هیچ کس را توان رویارویی با آن نیست.
یکی از جلوه‌های بسیار زیبای اربعین حسینی حرکت پیاده خیل مشتاقان آن حضرت است که حماسه‌ای وصف ناشدنی وجلوه‌ای درک‌ناشدنی را می‌آفریند، دشمنانی که زیارت چندهزار نفره سابق را در اربعین حسینی تحمل نکردند، امروز نظاره‌گر حرکت سیل‌گونه و میلیونی زائران آن حضرت است که به صورت خودجوش و کاملاً مردمی چشمان جهانیان را مات و مبهوت خود ساخته است؛ به‌خصوص در شرایط فعلی و به‌کارگیری مزدوران وهابی که یک فشنگ به سوی رژیم صهیونیستی پرتاپ نکرده‌اند، ولی حاضرند با انجام عملیات انتحاری خود را به درک و به قعر جهنم واصل کنند تا عده‌ای از زائران حسینی را به شهادت رسانند، ولی با این همه و با وجود خطرات سر راه عاشقان اباعبدالله الحسین(ع)، «لبیک یا حسین» گفته و با سرافرازی راه را طی می‌کنند تا خود را به کعبه عشاق برسانند.
در رابطه با انجام زیارت پیاده حضرت سیدالشهداء(ع) مرحوم محدث بزرگوار شیخ حر عاملی باب مستقلی را در کتاب وسائل‌الشیعه با عنوان (باب استحباب المشی الی زیاره الحسین(ع) وغیره) گشوده و روایاتی در این خصوص آورده است که برخی از آنها را می‌آوریم:
شیخ حر عاملی به نقل از شیخ طوسی به اسنادش از حسین بن ابی‌فاخته آورده است که امام صادق(ع) به وی گفت: «یَا حُسَیْنُ، مَنْ خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ یُرِیدُ زِیَارَةَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ (ع) إِنْ کَانَ مَاشِیاً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةً وَ حَطَّ بِهَا عَنْهُ سَیِّئَةً.. حَتَّى إِذَا صَارَ بِالْحَائِرِ کَتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الصَّالِحِینَ، وَ إِذَا قَضَى مَنَاسِکَهُ کَتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْفَائِزِینَ حَتَّى إِذَا أَرَادَ الِانْصِرَافَ أَتَاهُ مَلَکٌ فَقَالَ لَهُ أَنَا رَسُولُ اللَّهِ رَبُّکَ یُقْرِئُکَ السَّلَامَ وَ یَقُولُ لَکَ اسْتَأْنِفْ فَقَدْ غُفِرَ لَکَ مَا مَضَى[3])»، ای حسین! هرکس که از خانه خویش به قصد زیارت حسین بن علی بن ابی طالب(ع) خارج شود، پس اگر پیاده باشد خداوند به ازای هر گامی که بر می‌دارد برای او یک کار نیک نوشته و یک کار بد او را پاک می‌کند تا آنگاه که به حائر (قبر امام حسین(ع) در کربلا) رسد که خداوند او را در صالحان و نیکان قرار دهد، و وقتی که زیارت را به پایان رساند او را از نجات یافتگان قرار داده و به هنگام بازگشت فرشته‌ای به نزد وی آمده و میگوید: من فرستاده خدایت هستم، خدایت سلامت می‌رساند و میگوید: کارهای خود را از نو سرگیر، که گناهان گذشته‌ات مورد بخشش قرار گرفت. مضمون این روایت را ابن‌قولویه[4] و شیخ صدوق[5] آورده‌اند.
علی بن میمون صائغ از امام صادق(ع) نقل می‌کند که حضرت به وی فرمود: «یَا عَلِیُّ زُرِ الْحُسَیْنَ وَ لَا تَدَعْهُ، قُلْتُ: مَا لِمَنْ زَارَهُ مِنَ الثَّوَابِ؟ قَالَ مَنْ أَتَاهُ مَاشِیاً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةً وَ مَحَا عَنْهُ سَیِّئَةً وَ تُرْفَعُ لَهُ دَرَجَةٌ ثُمَّ ذَکَرَ حَدِیثاً طَوِیلًا یَتَضَمَّنُ ثَوَاباً جَزِیلًا»[6]؛ أی علی! حسین(ع) را زیارت کن و آن را رها مکن، گفتم: چه ثوابی برای زیارت کننده اوست؟ فرمود: هرکس که با پای پیاده به زیارتش بشتابد خداوند به ازای هر گام او برایش یک کار نیک نوشته و یک کار بد او برداشته و یک درجه به وی می‌دهد. آنگاه حدیث طولانی که دربردارنده ثواب زیاد زیارت آن حضرت است را بیان فرمود.
ابن‌قولویه به سندش از حضرت عبدالعظیم حسنی و او نیز به سندش از سدیر صیرفی نقل می‌کند که امام باقر (ع) در رابطه با زیارت حضرت امام حسین(ع) فرمود: «مَا أَتَاهُ عَبْدٌ فَخَطَا خُطْوَةً إِلَّا کَتَبَ اللَّهُ لَهُ حَسَنَةً وَ حَطَّ عَنْهُ سَیِّئَةً»[7]؛ هر بنده‌ای که به زیارت او رود، خداوند برای هر گام او یک حسنه نوشته و یک سیئه را برمی‌دارد.
از برخی روایات این ثواب فوق‌العاده بیشتر و تا هزار برابر نقل شده است که ممکن است بستگی به اختلاف معرفتی زائران داشته باشد، به نحوی که هرکس را معرفت و شناخت امام و امامت بیشتر باشد، اجر و ثواب بیشتری نصیب او می‌شود. ابوصامت میگوید: از امام صادق(ع) شنیدم که فرمود: «مَنْ أَتَى قَبْرَ الْحُسَیْنِ مَاشِیاً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ أَلْفَ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ أَلْفَ سَیِّئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ أَلْفَ دَرَجَةٍ فَإِذَا أَتَیْتَ الْفُرَاتَ فَاغْتَسِلْ وَ عَلِّقْ نَعْلَیْکَ وَ امْشِ حَافِیاً وَ امْشِ مَشْیَ الْعَبْدِ الذَّلِیلِ فَإِذَا أَتَیْتَ بَابَ الْحَائِرِ فَکَبِّرْ أَرْبَعاً ثُمَّ امْشِ قَلِیلًا ثُمَّ کَبِّرْ أَرْبَعاً ثُمَّ ائْتِ رَأْسَهُ فَقِفْ عَلَیْهِ فَکَبِّرْ أَرْبَعاً وَ صَلِّ عِنْدَهُ وَ سَلِ اللَّهَ حَاجَتَکَ»[8]؛ هرکس که با پای پیاده به سوی قبر حسین(ع) رود خداوند برای هر گام او هزار حسنه (کار نیک) نویسد و از او هزار بدی را بزداید و به او هزار درجه دهد، پس وقتی که به فرات رسیدی غسل کن و کفش‌ها را بر خود آویزان کن و با پای برهنه حرکت کن و چون بنده ذلیل حرکت کن و وقتی که به در حائر رسیدی چهار بار «الله اکبر» بگو و آنگاه کمی حرکت کن و سپس چهار بار تکبیر بگو تا وقتی که سمت سر او برسی آنگاه بایست و چهار بار «الله اکبر» بگو و آنجا نماز بگذار و حاجتت را از خدا بخواه.
ابوسعید قاضی میگوید: در اتاق امام صادق(ع) وارد شدم شنیدم که فرمود: «مَنْ أَتَى قَبْرَ الْحُسَیْنِ مَاشِیاً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ وَ بِکُلِّ قَدَمٍ یَرْفَعُهَا وَ یَضَعُهَا عِتْقَ رَقَبَةٍ مِنْ وُلْدِ إِسْمَاعِیلَ»[9]؛ هرکس که با پای خود به زیارت قبر حسین (ع) رود خداوند در برابر هر گام او و هر قدمی که برمی دارد و بر زمین نهد ثواب آزاد کردن بنده‌ای از فرزندان اسماعیل(ع) می‌دهد.
آداب زیارت امام حسین(ع)
از برخی روایات استحباب زیارت آن حضرت با پای برهنه استفاده می‌شود و به‌خصوص برای کسی که به نزدیکی کربلا رسیده است که او در نهر فرات غسل کرده و لباس پاک بر تن کرده و با پای برهنه به زیارت آن حضرت می‌شتابد. شیخ کلینی در کتاب شریف کافی به سندش از حسین بن ثویر آورده است که امام صادق(ع) فرمود: «إِذَا أَتَیْتَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع) فَاغْتَسِلْ عَلَى شَاطِئِ الْفُرَاتِ ثُمَّ الْبَسْ ثِیَابَکَ الطَّاهِرَةَ ثُمَّ امْشِ حَافِیاً فَإِنَّکَ فِی حَرَمٍ مِنْ حَرَمِ اللَّهِ وَ حَرَمِ رَسُولِهِ وَ عَلَیْکَ بِالتَّکْبِیرِ وَ التَّهْلِیلِ وَ التَّسْبِیحِ وَ التَّحْمِیدِ وَ التَّعْظِیمِ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ کَثِیراً وَ الصَّلَاةِ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ»[10]؛ وقتی که به کربلا رسیدی در کنار فرات غسل انجام ده و لباس پاکت را بر تن کن، آنگاه با پای برهنه حرکت کن که تو در حرم خدا و حرم رسول خدایی و برتوست که «الله اکبر» و «لا اله الا الله» و «سبحان الله» و «الحمد لله» بسیار گویی و خدا را بسیار بزرگ دار و بر محمد(ص) و اهل بیت او درود فرست...؛ این روایت را شیخ صدوق[11] و دیگران آورده‌اند.
________________________________________
[1] مزار ص53.
[2] مصباح المتهجد ص787؛ تهذیب الاحکام ج6 ص52؛ وسائل الشیعه ج14، ص478 ح19643.
[3] وسائل الشیعه ج14 ص439 ح19553، به نقل از تهذیب الاحکام ج6،ص43،ح89.
[4] همان ص440 به نقل از کامل الزیارات ابن قولویه ص132.
[5] همان ص440 به نقل از ثواب الاعمال صدوق ص116 ح31.
[6] وسائل الشیعه ج14 ص441 ح19556.
[7] وسائل الشیعه ج14 ص441 ح19557، به نقل از کامل الزیارات ابن قولویه ص134.
[8] وسائل الشیعه ج14 ص440 ح19555.
[9] وسائل الشیعه ج14 ص441 ح19558، به نقل از کامل الزیارات ابن قولویه ص134؛ ونگ: بحار الانوار ج98 ص36.
[10] کافی، ج4، ص576.
[11] من لایحضره الفقیه ج2،ص594،ح3199.
انتهای پیام/
http://tasnimnews.com/Detail?id=9810
